ماه خدا

بالاخره ماه رمضان امد و دلها دگرباره شیفته.

عطر خوشش را امسال خیلی خوب احساس نکردم شاید چون خیلی از میزبانش فاصله گرفتم.

ماه خدا، ماه مهمانی خدا.

اولین روز را مهمان تو بودم و حال که سحرگاه روز دوم است بازهم به در خانه ات خواهم آمد.

 مهربانا با دلی بشکسته رو سوی تو کردم

شکوه و ناله ام زیاد است

نه از برای خودم

پیشتر نیز گفتم حالا و بارها نیز خاطر نشان میکنم که عمق وجودم باوری راستین به تو دارم هرچند هرزگاهی کمرنک و بی فروغ می شود. چون من تکلیفم با خودم روشن است. حضورت را همه جا حس می کنم حتی در لحظه های بی باوری.

اقرار می کنم حال و حوصله سابق را ندارم ولی همچنان به تو امیدورام. نیک می دانم با دست روی دست گذاشتن و همه چیز را به واگذار کردن ثمری ندارد ولی گاهی هم ما همه جور تلاشی می کنیم ولی .... منظورم سکینه است ...

دوست خوبم نمیخواهم فقط گرسنه و تشنه روز را به شب رسانم ، نمی خواهم در غفلت و     بی خبری غرق باشم.  

کمکم تا آنگونه که می خواهم باشم ، همانی که هستم باشم،

کمک کن تا اینقدر مونسم را نرنجانم

کمک کن حضورم و بودنم همه برای خودم و هم برای دیگران مایه نیکی و آرامش باشد

کمک کن در راه صلح و آزادی گام بردارم و در این راه از هیچ تلاشی مضایغه نکنم

یاری ام کن تا ضعف و خللی بر اراده ام راه نیابد