شب که می نشیند روی دوش زمین
ماه که می کند سروری در دل گنبد مینا
چشمهایی هم هست
همیشه منتظر، دوخته به اندیشه آمدنت
در تصور لحظه های پر شوخ وصال
و در همین حال
ریز ریز می گرید