نیمه شعبان روز پیدا کردن نیمه گمشده وجود خودمان مبارک

نیمه شعبان روز پیدا کردن نیمه گمشده وجود خودمان مبارک

اگر آن کل من ز در آید

به غروب دلم سحر آید

باز نیمه شعبانی دگر از راه رسید. باز یاد تو، نام تو همخانه دلهایمان شد. باز یاد انتظار با نام تو قرین شد. زیر لب تکرارکنان می گویم "خدا کند که بیایی" و من چه غافلم! چه غافلم که نغمه های حضورت را در قلبم به خوبی احساس نمی کنم. و من چه غافلم که تلنگرهایی را که به مینای دلم می خورد نادیده می انگارم. تو هستی اگرچه در غیابی.

من از افسانه سرایی درباره تو بیزارم، این فسانه ها در نظرم جز مشتی مهملات نیست؛ من تو را باور دارم و برای این باور نیاز به داستان سرایی ندارم. حضورت را همه جا احساس می کنم حتی در لحظه های بی باوری­ام. بی تردید می­دانم که خدا نیستی اما از تبار پاکانی. تو را خدا نمی­نامم، تو را چون بت نمی­پرستم­، به تو مقام خدایی نمی­دهم اما انتظارت را می­کشم. می دانم که تو خیال نیستی وهم نیستی مافوق بشر هم نیستی. تو مسافری هر شب در خانه دلی باشد که شبی نیز به کلبه خرابه من درآیی، من بی تاب و پر هیجان صبحگاهان می­کوشم تا خانه ام را آب و جارویی بزنم تا قدم رنجه کنی حتی اگر بی خبرم.