باران ما

باران

این مطلب رو چند روز پیش نوشتم تا بذارم تو وب ولی اتصال قطع شد و منم یه جورایی یادم رفت.

امروز دوشنبه 28/4 ساعت 8:45 صبح بالاخره باران ما دنیا اومد. یه دختر ناز و ملیح یه کمی زشت قشنگ یه عالمه سبزه با موهای یه کم فر با چشمای یه ذره درشت سیاه. دوست داشتنی و خوردنی! تازه شکمو هم هست چون وقتی از اتاق عمل آوردنش بیرون سعی میکرد دستشو بخوره. اسم بچه هم در راستای تلاش برای حضور باران در تابستان و خنکی هوا، طراوت و ترنم زندگی باران نهاده شد.  وقتی به ستایش کوچولو گفتند باران عمو دنیا اومد به سرعت سمت پنجره رفته، بازش کرده، به آسمون اشاره کرده و به کلام کودکانه گفته: نیسش. نی نی رو ساعت 9:09 دقیقا باباش برای اولین بار دید. فرزاد دل تو دلش نبود.

باورم نمیشه جنینی که تا یک ساعت پیش تو محیط تاریکی بوده وارد یه دنیای نسبتا بزرگ شده. وقتی خواهرم رو آوردن تو اتاق، تازه به هوش اومده بود و مرتب بارانم بارانم میکرد... چه لحظات نابی... چه شوری و چه احساسی.

برای لحظاتی اشک در چشمانم حلقه زد ؛ راستش یاد یکی دوتا از دوستام افتادم که بچه دار نمیشن، دعا کردم در دل و از خداوند خواستم به آنها و به همه آنهایی که در آرزوی داشتن فرزند هستند فرزندانی نیکو و صالح عنایت کند. 

هر تولدی نشانه این است که خدا هنوز به انسان امیدوار است، هنوز میخواهد انسان برترین باشد، هنوز جایی و وقتی برای تعالی هست، عشق تمامی ندارد و هر روز از نو به شکلی نو در بطنی تازه حیات آغاز می کند.

خدایا هر کی بچه دوست داره بهش بچه بده، مگه چی از تو کم میشه که بعضی ها رو تو حسرت نگه میداری. خدایا همیشه میگن بچه چسب زندگیه، به اونایی که چسب ندارن یه دوقلوش رو بده!